Rozdział 1

Rozdział 1

Przez ulice miasta Konoha przemieszczał się młody blond włosy chłopak. Był wysoki (ok. 1.80), przystojny. Miał niesamowicie niebieskie oczy, które razem z krótkimi o kolorze pszenicy włosami dawały niesamowity efekt. Kobiety, mężczyźni, dzieci wszyscy się za nim oglądali. Nie tylko dlatego, że był taki przystojny. Z jego pięknej twarzy nie znikał uśmiech. Każdy, kto spojrzał w jego twarz zaraz sam się uśmiechał. Prawie wszyscy w Konoha znali tego chłopaka. Jego matka, Kushina Uzumaki, była lekarzem i to bardzo znanym. Z resztą sam chłopak był także znany za swoje własne osiągnięcia. Był niesamowicie inteligentny i każdy widział w nim następcę swojej matki. Był także bardzo wysportowany, co było widać. Był kapitanem drużyny siatkarskiej w szkole średniej.

Właśnie teraz szedł szybkim krokiem do restauracji. Jego mama zadzwoniła do niego i powiedziała, żeby ubrał się w garnitur i przyszedł do jednej z najbardziej znanych restauracji. Chłopak zastanawiał się o co może chodzić? Chciał jej powiedzieć, że dzisiaj miał ciężki dzień w szkole i nie ma ochoty na wyjścia. Ale pani Uzumaki była nieugięta. Bardzo jej zależało na tym, żeby syn przyszedł. Westchnął tylko i przyspieszył. Chciał już mieć za sobą to spotkanie. Zamknąć się w pokoju, założyć słuchawki na uszy i się wyciszyć. A co go tak dzisiaj wkurzyło? To co zwykle. Pewien 17-letni brunet. Jeszcze tylko kilka kroków i będzie na miejscu. A oto i jest cel jego spacerku.

- No nie Młocie! Dlaczego muszę wpadać na ciebie w takim miejscu? – zagrzmiał za nim znajomy głos.

Blondyn się odwrócił i zobaczył swojego największego wroga.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Sasuke Uchiha, przystojny brunet, lat 17 siedział ubrany w garnitur w taksówce i jechał na spotkanie z ojcem i bratem. Miał czarne krótkie włosy i tego samego koloru oczy, które niezwykle kontrastowały z jego bladą cerą. Jego brat wrócił dzisiaj ze studiów. Ojciec z tej okazji zaprosił swoich synów na kolację.

- Przecież powrót syna ze studiów to nie jest powód żeby wybierać się do restauracji i to jeszcze najdroższej w całym mieście. – zastanawiał się.

Taksówka zatrzymała się w korku. Zniecierpliwiony nastolatek spojrzał na zegarek.

- Dalej pójdę piechotą. – oznajmił lodowatym, obojętnym tonem, po czym zapłacił i wsiadł z auta.

Do restauracji nie miał daleko. Nagle w tłumie zauważył znajomą blond czuprynę. Wszędzie mógł ją rozpoznać. Zmarszczył niechętnie czoło. Przypomniał sobie dzisiejszą awanturę w szkole.

- Co on tutaj robi? – myślał. – No nie Młocie! Dlaczego muszę wpadać na ciebie w takim miejscu?

Blondyn się odwrócił i spojrzał niechętnie na chłopaka.

- To samo mogę powiedzieć, Draniu!

Brunet podszedł do niego i zmierzył go wzrokiem.

- Co tu robisz?

- A co cię to obchodzi? Czy ja ciebie pytam?

- Jestem umówiony w ojcem i bratem.

- A gówno mnie to obchodzi. – i wszedł do budynku.

Zaraz po nim wszedł brunet.

- Dzień dobry. Słucham panów. Proszę podać nazwisko. – odezwał się kelner.

- Naruto Uzumaki.

- A pana godność? – zwrócił się do bruneta.

- Sasuke Uchiha.

- Ach tak. Proszę za mną.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Kelner prowadził ich przez całą salę. Kiedy zatrzymał się przy stoliku, blondyna objęły czyjeś ramiona.

- Witaj kochanie. Nareszcie jesteś.

- Mamo. Przestań proszę.

Dopiero kiedy kobieta puściła chłopaka zobaczył z kim siedziała przy stoliku. W tej chwili przeżywał szok. Z resztą Sasuke też był zszokowany.

- Witaj braciszku! Cześć Naruto! – przywitała się troszkę starsza wersja Sasuke.

- Dzień dobry. – zwrócił się do wszystkich.

- Witajcie! – odpowiedział czarnowłosy mężczyzna, który siedział koło Itachiego. – Proszę siadajcie.

- Tato co tu się dzieje? – Sasuke właśnie odzyskał mowę.

- Siadaj zaraz podadzą obiad. Zamówiłem dla ciebie twoje ulubione danie.

- Ja dla ciebie też kochanie. – zwróciła się pani Uzumaki do syna.

Zaczęli jeść. Sasuke co chwila parzył na ojca i zastanawiał się co tu się dzieje. Spojrzał na brata, który jak zwykle był uśmiechnięty od ucha do ucha.

- Zupełnie jak ten głupi Młot. – pomyślał.

Spojrzał na Naruto i bardzo się zdziwił, bo chłopakowi wcale nie było do śmiechu.

Po skończonym posiłku Fugaku zamówił szampana.

- Tato przecież jesteśmy niepełnoletni.

- Ale dzisiaj jest wyjątkowy dzień. Więc możecie wypić. – tu spojrzał również na blondyna. – Z resztą, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że nie pijesz alkoholu? – uniósł jedną brew i spojrzał na najmłodszego syna. Zobaczył wściekłe spojrzenie. – No dobrze. Zaraz wam wszystko wytłumaczymy.

Sasuke i Naruto spojrzeli na siebie. Nie rozumieli o co chodzi. Fugaku Uchiha złapał za rękę matkę blondyna. Co wprawiło nastolatków w wielkie zdziwienie.

- Moi drodzy ja i Kushina… - spojrzał na kobietę.

- Zamierzamy wziąć ślub. – dokończyła.

Chłopcy patrzyli w szoku na dorosłych. Analizowali to co usłyszeli.

- Moje gratulacje tato! – wykrzyknął Itachi. – Moje gratulacje pani Uzumaki. A czy mogę mówić mamo? - i zaśmiał się głośno.

- Jeśli tylko chcesz? Proszę bardzo.

- Zaraz, zaraz. STOP!! – odezwał się najmłodszy z Uchihów. Już odzyskał świadomość. – Jak to ślub?

- Właśnie jak to? – odezwał się Naruto. Jego głos się trząsł.

- Jak to? Jak to? – odezwał się ojciec. – Ja i Kushina kochamy się i chcemy się pobrać. Czy to takie dziwne?

- Jak to się kochacie?! – blondyn był zły.

- No spotykamy się już o 6 miesięcy. – odpowiedziała kobieta.

- Mamo dlaczego mi nic nie powiedziałaś?

- Jestem dorosła i nie muszę ci się tłumaczyć.

- Kiedy ślub? – dopytywał się Itachi.

- Za 3 tygodnie.

- ZA 3 TYGODNIE?! – krzyknęli chórem Naruto i Sasuke.

- Tak. I od jutra zaczynamy się przeprowadzać. – odpowiedział mężczyzna.

- PRZEPROWADZAĆ!? – znów ten sam chórek.

- O kurcze chłopaki nie wiedziałem, że jesteście tacy zgodni i zsynchronizowani? – Itachi najwyraźniej miał ubaw tą całą sytuacją.

Naruto i Sasuke posłali mu piorunujące spojrzenie. Ale długowłosy i tak nic sobie z tego nie robił.

- Tak. Przeprowadzamy się do nowego domu. – odpowiedziała spokojnie kobieta. – Wasz tata i ja będziemy mieli bliżej do pracy, a wy do szkoły.

- Nie! Zaraz! Ja mam mieszkać pod jednym dachem z tym tu oto?! – zapytał Sasuke wskazując na blondyna

- Ja ci zaraz dam z tym to oto, Draniu! A właśnie. Ja mam mieszkać z tym czymś?!

- Dosyć! – zagrzmiał władczy głos mężczyzny. – My się was nie pytamy o pozwolenie. Już podjęliśmy decyzję i teraz was tylko informujemy. Za 3 tygodnie cała nasza piątka będzie rodziną, a od jutra przeprowadzka. I koniec dyskusji.