Rozdział 2

Rozdział 2

W całym domu rozległ się głośny trzask drzwi. Czarnowłosy chłopak powalił się na łóżko i schował twarz w poduszkę.

- Za jakie grzechy? Co ja takiego zrobiłem w życiu, że spotyka mnie coś takiego? Nie dość jeszcze, że muszę przebywać z tym porąbanym Młotem w szkole, to jeszcze mam z nim niedługo zamieszkać. Za jakie grzechy? – rozmyślał.

- Nie załamuj się tak braciszku. Przecież nie będzie tak źle. Zobacz jaki tata jest szczęśliwy. Dawno już się tak nie uśmiechał. Od śmierci mamy.

- SPIERDALAJ Z MOJEGO POKOJU!!!! – wrzasnął na brata i posłał w jego kierunku poduszkę.

Długowłosy uchylił się przed nią zgrabnie.

- Coś ty taki wkurzony? Tak bardzo ci przeszkadza to, że Naruś będzie z nami mieszkał?

- NARUŚ!? – prychnął. – TAA! TY TO SIĘ NA PEWNO CIESZYSZ! ZAWSZE MIAŁEŚ Z NIM DOBRY KONTAKT! NARUŚ! NARUŚ! IDŹ SIĘ UTOP Z TYM SWOIM NARUSIEM!

Itachi wzruszył ramionami. Podniósł poduszkę z podłogi i cisnął nią w młodszego. Poduszka trafiła go prosto w twarz. Długowłosy szybko zniknął za drzwiami, ale zdążył usłyszeć pod swoim adresem kilka przekleństw.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Naruto leżał na swoim łóżku. Miał założone słuchawki i patrzył na sufit. Poczuł na swoim ramieniu dotyk ciepłej dłoni. Zdjął słuchawki i spojrzał na matkę.

- Jesteś bardzo na mnie zły?

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że facet, z którym się spotykasz to Uchiha?

- Wiedziałam jak zareagujesz. Na początku to był tylko zwykły romans. Ale potem powoli zaczęliśmy czuć do siebie coś więcej.

- Jesteś szczęśliwa?

- Tak. I to bardzo?

- Jesteś pewna, że chcesz tego ślubu?

- Tak. Wiesz, kiedy ostatni raz byłam tak szczęśliwa?

- Kiedy?

- Gdy cię urodziłam. Gdy zobaczyłam pierwszy raz twoje piękne, błękitne oczy. Twój pierwszy uśmiech.

- Mamo. Przestań.

- Ale to prawda. Zawsze będziesz dla mnie najważniejszy. Nic się nie zmieni.

- Mamo twoje szczęście jest dla mnie najważniejsze.

- Wiem kochanie. Mam prośbę. Czy mógłbyś jakoś dogadać się z Sasuke?

- Czy ty wiesz o co mnie prosisz? Jestem gotów zrobić dla ciebie wszystko, przecież wiesz. Ale o takie coś mnie nie proś. To jest niewykonalne. – spojrzał w niebiesko-zielone oczy i westchnął. – No dobrze. Spróbuję się z nim nie kłócić, ale nie obiecuję, że staniemy się przyjaciółmi.

- Jesteś kochany. Pójdę się położyć. Bardzo denerwowałam się tym dzisiejszym spotkaniem. Kolorowych snów.

- Mamo kocham cię. Śpij dobrze.

Po wyjściu kobiety zgasił lampkę i próbował zasnąć. Jednak sen nie przyszedł dzisiejszej nocy. Tak samo było z innym 17-latkiem, który wiercąc się całą noc na łóżku próbował zasnąć.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Naru wstawaj kochanie.

- Co? Mamo jeszcze trochę. – zapiszczał blondyn i zakrył się kołdrą po czubek głowy.

- Powiedziałam wstawaj! Musimy się spakować. Przyniosłam ci pudła. Posegreguj swoje rzeczy i w nie powkładaj.

Naruto przeciągnął się pod kołdrą i wstał niechętnie. Poszedł do łazienki. Szybko się umył, ubrał i wziął się za pakowanie. Po jakiś 4 godzinach zamknął ostatnie pudło. Poszedł do kuchni.

- Mamo już się spakowałem.

- To świetnie. Ja też już jestem spakowana. A i jeszcze jedno. Wszystkie nasze meble tutaj zostają. Nowy dom już dawno jest umeblowany. Jeszcze tylko ty i Sasuke musicie wybrać meble dla siebie.

Rozległ się dzwonek do drzwi i pani Uzumaki poszła je otworzyć.

- Witaj kochanie. – przywitał się czarnowłosy mężczyzna całując kobietę czule w usta. – Cześć Naruto. – spojrzał na blondyna opierającego się o framugę drzwi.

- Witam pana. – przywitał się i posłałał mu swój piękny uśmiech.

- Widzę, że masz dobry humor chłopcze? Ale nie mów do mnie pan. W końcu już nie długo będziemy rodziną, a od poniedziałku będziemy mieszkać razem. Mów mi po imieniu. – poczym zwrócił się do Kushiny. – Gotowi? Możemy iść?

- Dokąd? – zainteresował się chłopak.

- A tak racja nie mówiłam ci. Jedziemy zobaczyć nasz nowy dom.

- Ostatnio dużo rzeczy mi nie mówisz. – powiedział pod nosem.

- Coś mówiłeś kochanie?

- Nie nic. To chodźmy.

Wyszli z mieszkania. Przed ich blokiem stał czarny opel vectra kombi, a przy nim stał uśmiechnięty Itachi.

- Cześć mój nowy braciszku!! – i rzucił się blondynowi na szyję.

- Cześć. Yyy… braciszku? – powiedział nieśmiało.

- To co gotowy poznać swoje nowe miejsce na świecie? – i zrobił w powietrzu zamach jakby chciał pokazać cały świat.

- Yyy… jasne.

- To wsiadamy. Ponieważ jesteś najniższy. Sorka… – dodał patrząc na uniesioną brew blondyna. – …będziesz siedział w środku.

Blondyn westchnął i wsiadł do samochodu. Spojrzał na siedzącego obok najmłodszego Uchihę, który nawet nie zaszczycił go wzrokiem ani słowem. Siedział odwrócony twarzą do okna, obrażony na cały świat.

- Przynajmniej przez pewien czas będę miał święty spokój. – pomyślał.

Spostrzegł błagalne spojrzenie matki i westchnął.

- Cześć Sasuke. – odpowiedziała mu grobowa cisza.

- Dobre wychowanie wymaga odpowiedzi. – wtrącił się Itachi zamykając za sobą drzwi.

- Spadaj baranie!

- Sasuke nie zaczynaj znowu! – skarcił go ojciec.

Chłopak tylko prychnął.

- No to jedziemy kochanie. – odezwała się kobieta.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Jechali jakieś pół godziny. Ale dla Naruto i Sasuke ten czas ciągnął się niemiłosiernie. Naruto siedział między dwoma braćmi i coraz bardziej zbliżał się do Sasuke. Itachi cały czas do spychał. Chłopak miał niezły ubaw. Uwielbiał wkurzać swojego młodszego braciszka i teraz wykorzystywał do tego blondyna. Co chwila spoglądał w jego twarz i uśmiechał się od ucha do ucha. Nagle starszy z braci wpadł na pomysł.

- Naruto możesz mi podać butelkę wody. Jest pod fotelem mamy. – od wczoraj zaczął już tak nazywać panią Uzumaki.

- Sasuke możesz mi podać butelkę? – znów zero reakcji.

- Sorka Itachi ale…

- No proszę tak mi się chce pić.

Sięgnął ręką pod fotel i zaczął macać podłogę. Jednak nic tam nie znalazł.

- Tam nic nie ma.

- Może jest głębiej.

To się blondynowi nie podobało. Żeby sięgnąć głębiej musiałby położyć się trochę na Sasuke. Młodszy z braci wiedział o co chodzi bratu, ale nic sobie z tego nie robił. Nagle poczuł ciężar na kolanach. Spojrzał na nie i zobaczył jak Naruto kładzie się na nim i ręką sięga pod fotel.

- Młocie co ty wyprawiasz?

- O nareszcie szanowny pan Uchiha raczył się odezwać. – skomentował blondyn podnosząc głowę i patrząc prosto w czarne oczy.

Ich twarze były oddalone od siebie o jakieś 20 cm. Nagle samochód gwałtownie zahamował. Sasuke poleciał do przodu wbijając swoje usta w usta blondyna.