Rozdział 60

Rozdział 60

- Sasuke obudź się. – Jiraiya potrząsnął delikatnie nastolatkiem.

- Co się stało? – zapytał na wpół przytomny.

- Jest już 7 rano. Zabiorę cię do domu. Odświeżysz się, przebierzesz i do szkoły.

- Nie chce. Chce z nim zostać.

- Nie wkurzaj mnie. Wczoraj wieczorem dzwoniła Kushina. Martwiła się, że nie ma was w domu. Musiałem jej powiedzieć co się stało.

- Wrócą wcześniej?

- Nie. Powiedziałem, że nie ma takiej potrzeby. Sasuke zabiorę cię do domu i od razu po szkole przyjedziemy do szpitala.

- No dobrze. – Sasuke pochylił się na śpiącym chłopakiem i musnął wargami jego usta. – Będę popołudniu. Kuruj się. Kocham cię. – wyszeptał.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Sasuke wszedł do swojego pokoju i położył się na łóżku. Zamknął oczy, ale po chwili usłyszał dźwięk telefonu. Wstał i wyszedł na korytarz na którym był drugi aparat, nie chciało mu się schodzić na sam dół.

- Słucham.

- To ja słucham. Sasu co się dzieje? Od wczoraj próbuję się z wami skontaktować. Ale i ty i Naruto macie wyłączone komórki i nie ma was w domu.

- Cześć Itachi. Przepraszam musiał mi się wyładować. Naruto jest w szpitalu.

- Boże co się stało?

- Wczoraj się pobiłem z pewnym chłopakiem, a Naruto próbował nas rozdzielić i oberwał od niego, upadł na podłogę i ma teraz wstrząs mózgu i złamaną prawą rękę.

- To straszne. Rodzice już wiedzą?

- Tak. Jiraiya im powiedział. Ale nie wrócą wcześniej. Tak myślę.

- No to ja w takim razie przyjadę.

- Nie musisz. Miałeś wrócić dopiero w niedzielę.

- Przyjadę. Będę popołudniu.

- No dobrze. To na razie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Hejka. Jak tam Naruto? – zapytał Gaara.

- Cześć. – odpowiedział Sasuke. – Mam nadzieję, że jeszcze śpi. Ma mocny wstrząs mózgu, ale na szczęście nie ma w nim żadnych zmian.

- Jeny. Jaki potężny cios musiał mieć ten cały Lee? – odezwał się Kiba. – Biedny Naruś. No to po szkole idziemy do niego?

- Cześć Sasuke-kun. – przywitała się Sakura.

- Cześć. – odpowiedział przyjaźnie, co zdziwiło całą paczkę.

- Jak się czuje Naruto?

- Myślę, że coraz lepiej.

- To dobrze. – uśmiechnęła się lekko. – Pozdrów go ode mnie.

- Oczywiście.

Dziewczyna oddaliła się, a Sasuke zaskoczony ciszą która panującą na około niego spojrzał na przyjaciół, których twarze wyrażały wielki szok.

- Co to miało znaczyć? Czyżbyś też wczoraj mocno oberwał w głowę? – zapytał Sai.

- Wczoraj Sakura przyszła do szpitala i przeprosiła nas.

- PRZEPROSIŁA?! – rozległ się chórek.

- Tylko nie mów, że jej uwierzyliście? – zdziwił się Neji.

- Mi się wydaje, że mówiła szczerze.

- To się okaże. Ja na waszym miejscu byłbym ostrożny. – odezwał się Shikamaru.

- Więc co z naszym planem? – zapytał Kiba.

- Na razie go zawieszamy. – powiedział Sasuke. – Zobaczymy co będzie dalej.

- Cześć Sasuke-kun. – Uchiha usłyszał za plecami znajomy głos.

- Czego chcesz? – zapytał z jadem w głosie.

- Ja… chciałem wiedzieć jak się czuje Naruto-kun? – zapytał Rock.

- A jak myślisz jak może się czuć?! Ma złamaną rękę i wstrząs mózgu! Tobie może za to podziękować!

- Przepraszam. – powiedział Lee.

- Nie mnie powinieneś przepraszać. Powinieneś bardziej uważać z używaniem swojej siły. – odezwał się już spokojniej.

Rozległ się dzwonek na lekcje i Sasuke bez słowa pożegnania odszedł kierunku klasy.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Dochodziła godzina 13, kiedy Naruto obudził się. Spojrzał smutno w bok, brakowało mu czyjegoś ciepła. Westchnął głośno. Spojrzał na zegarek.

- Jeny jak późno.

Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i Naruto zatonął w czyjś ramionach.

- Naruto jesteś cały? Jak się czujesz?

- Itachi? Co ty tu robisz?

- Jak to co? Martwiłem się o ciebie. Jeny ciebie i Sasu nawet na chwile nie można samych zostawić.

- Cześć Naruto. – zagrzmiał chórek za plecami bruneta.

Blondasek spojrzał na drzwi i zobaczył uśmiechających się Sasoriego i Deidarę.

- Cześć. – uśmiechnął się.

- Naru strasznie wyglądasz? Co ten Sasuke z tobą zrobił? Biedactwo. – odezwał się Deidara.

- To nie Sasuke. – bronił ukochanego.

- Wiemy, wiemy. – powiedział Sasori.

- Nie musieliście przyjeżdżać.

- Daj spokój. To nic takiego. – odezwał się Deidara.

- Dobrze, że wróciliśmy. Jeszcze dwa dni a nie mógłbym chodzić i usiedzieć na dupie. – skomentował Itachi. – Wiesz Naru jacy oni są niewyżyci?

- Itachi dobrze wiesz co się wiąże ze wspólnym wypadem? – Deidara uwiesił się na jego plecach. – Przecież tobie też było dobrze. – przygryzł mu ucho.

- Dei mógłbyś się opanować przy Naruto. – stwierdził Sasori.

- Naruto potrzebujesz czegoś? – zapytał Uchiha.

- Nie. Chociaż. Jestem strasznie głodny. Ale i tak nie mogę nic jeść bo jestem na diecie kroplówkowej. – powiedział smutno. – Wyjdę dopiero w poniedziałek.

- Biedaczek.

- Cześć Naru! – zagrzmiał głoś przy drzwiach.

Do pomieszczenia weszła cała paczka.

- Cześć chłopaki. – ucieszył się blondasek.

- Cześć Itachi. Szybko przyjechałeś. – przywiał się z bratem Sasuke. – Jak się czujesz Naruto?

- Dobrze. Eee… To znaczy mogłoby być lepiej.

- Przemyciliśmy dla ciebie trochę ramenu. – powiedział Gaara.

- Nie mogę nic jeść. – zapiszczał smutno Uzumaki.

- Boże! Czy was matka więcej nie miała?! - przeraziła się pielęgniarka widząc 9 potężnie zbudowanych chłopców. – Wynocha mi stąd! Pacjent musi odpoczywać! Nie możecie tu przychodzić w takim tłumie!

- Hai, hai. Będziemy przychodzić dwójkami. – zaśmiał sie Itachi wypychając tłum poza pokój.

Tylko Sasuke został w pokoju. Usiadł na krześle obok łóżka i złapał blondyna ze rękę.

- Na pewno dobrze się czujesz?

- Tak. Tylko jeszcze trochę mnie głowa boli, no ręką też.

- Już wiesz jak długo zostaniesz w szpitalu?

- Do poniedziałku.

- Tak długo? – zasmucił się Uchiha.

- Ciesz się, że nie dłużej. Ej no nie smuć się. – przyciągnął chłopaka bliżej siebie i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.

- Co ja będę robił przez cały weekend bez ciebie w tym pustym, wielkim domu?

- Przecież Itachi wrócił.

- Wiesz o co mi chodzi.

- No wiesz zawsze mogę wyjść na swoja własna odpowiedzialność, ale to by było bardzo głupie. – westchnął głośno i zrobił smutną minę.

- Co jest? Boli cię?

- Nie. Martwię się tylko, że nie będę mógł grać w siatkówkę. Nie wiadomo jak długo. 3 tygodnie w gipsie, rehabilitacja. Nie wiem kiedy wrócę do formy.

- Nie martw się. Znając ciebie szybko. Będziemy razem trenować. Zaraz jadę do domu. Może coś ci przywieść, poza piżamą?

- Nie wiem. Chyba nie.

- Rodzice już wiedzą, że jesteś w szpitalu.

- Wrócą wcześniej?

- Nie. Jiraiya powiedział twojej mamie, że nie muszą wracać.

- Ale znając moją mamę… - urwał i westchnął głośno. – Przepraszam Sasuke.

- Za co mnie przepraszasz?

- No bo te dwa tygodnie miały należeć tylko do nas. Najpierw ta sprawa z Sakurą, a teraz ja leże w szpitalu.

- To nie twoja wina.

- Może gdybym trzymał język za zębami, albo uważał co mówię i gdzie, to by tego wszystkiego nie było?

- Już ci mówiłem, że to nie twoja wina. Przestań już gadać głupoty bo nie wkurzasz.

- Hai, haaaaai. – ziewnął blondasek.

- Jesteś zmęczony.

- W tych kroplówkach muszą być jakieś środki nasenne.

- Odpocznij sobie. Posiedzę jeszcze troszkę i pojadę do domu, i za kilka godzin znowu będę z tobą.

- Sasuke czy ty nie przesadzasz? Nie jestem ciężko chory, nie musisz tu cały czas siedzieć.

- Nie muszę, ale chcę.

- Jesteś za bardzo opiekuńczy.

- Hehe. Mam zamiar cię porozpieszczać.

- Sasuke?

- Hmmmm.

- Pocałuj mnie.

Sasuke uśmiechnął się lekko, pochylił się nad ukochanym i złożył na jego ustach pocałunek.

- Będę za kilka godzin, a ty odpoczywaj.

- Dobrze.

- Kocham cię Naruto.

- Ja ciebie też.

- To na razie.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- No dobra braciszku. A teraz powiesz mi co właściwie się wczoraj stało? – zapytał Itachi jak tylko znaleźli się w domu.

- No cóż mieliśmy drobne problemy.

- Drobne? To dlaczego Naruto wylądował w szpitalu? Ty mi to oczu nie mydl tylko mów całą prawdę i tylko prawdę. Za składanie fałszywych zeznań grozi odpowiedzialność karna. – zaśmiał się.

- Eh. No dobra niech ci będzie.

Usiedli w salonie i młodszy zaczął wszystko opowiadać.

- No nie źle. – odezwał się Itachi po 40 minutowym monologu brata. – Ta Sakura to jakaś psychiczna. Dobrze, że mnie tu nie było, bo bym jej wpierdolił.

- Hehe. Ja chciałem to zrobić, ale chłopcy mnie powstrzymali.

- No, no braciszku. Krew Uchiha burzy się w tobie. No ale co, teraz jest już wszystko dobrze?

- No niby tak.

- Ale wiesz ja bym miał tą całą Sakurę na oku. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że tak szybko zrezygnowała.

- Wiem. Będziemy ostrożni. Idę wziąć prysznic i jadę z powrotem do szpitala.

- Może najpierw coś zjesz? Zrobię szybko coś na obiad.

- W zamrażarce są zrazy.

- Zrazy? – zdziwił się Itachi.

- Naruto zrobił w niedzielę. Zamroził dla ciebie troszkę.

- Kyaaaa! Co za kochany młodszy braciszek! – zaklaskał w ręce. – Neee Sasu, dlaczego ty nigdy nic mi nie ugotowałeś?

- Bo nie umiem. A poza tym nie jestem twoją służącą.

- Zimny jak zwykle. A ja się tak stęskniłem. – Itachi przytulił się do brata i potarł swój policzek o jego.

- Puszczaj mnie idioto. – odepchnął go.

- Naruto dał się przytulić. – powiedział z wyrzutem. – No to gdzie są te zrazy! – krzyknął do brata, który był już na piętrze.

- Mówiłem, że w zamrażarce! – odkrzyknął Sasuke. – Mi też jednego odgrzej!

- Hai, hai!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Cześć!

- Cześć. Już myślałem, że nie przyjdziesz? – powiedział z wyrzutem Naruto. – Strasznie się nudzę.

- Hehe. Zobacz co twój dobry chłopak ci przyniósł. – pomachał chłopakowi przed nosem odtwarzaczem mp3. – Załadowałem twoją ulubioną muzę. A tu masz ładowarkę do odtwarzacza i telefonu. Piżamę i kosmetyki. – wyliczając wyjmował wszystko z torby. – Włożę ci do szafki. I jeszcze kupiłem ci wodę do picia. Bo przecież pić możesz. - Naruto zaczął się głośno śmiać. – No co?

- Jesteś niemożliwy.

- Przebierz się w piżamę.

- Pomożesz mi? – blondasek uśmiechnął się niewinnie. – Nie wiem czy dam radę z tą ręką w gipsie.

- A czy ja wygadam na pielęgniarkę?

- Hehe. Ładnie byś wyglądał w przebraniu pielęgniarki, kotku.

- Młocie przeginasz.

- Nie chcesz mi pomóc to nie. Łaski bez. – zaczął jedną ręką odpinać niezgrabnie guziki.

- A czy ja powiedziałem, że ci nie pomogę?

Sasuke usiadł na łóżku i zaczął zdejmować z chłopaka koszulkę od szpitalnej piżamy. Pochylił się nad nim i pocałował czule w usta. Muskał opuszkami palców jego skórę na torsie i brzuchu, co spotkało się w głośnym westchnięciem blondyna.

- Sasuke jesteśmy w szpitalu.

- I co z tego. Nikt nas nie widzi, drzwi są zamknięte.

- Ale ktoś może wejść.

Sasuke położył się koło Naruto i położył głowę na jego nagiej piersi, a opuszkami cały czas dotykał brzucha. Jednak ten dotyk był bardziej uspokajający niż drażniący. Uzumaki zamknął oczy i oddał się całkowicie przyjemnemu doznaniu. Sasuke podniósł głowę i spojrzał w spokojną twarz kochanka.

- Jesteś piękny. – wyszeptał i zatopił się ponownie w jego ustach. – Ja naprawdę wariuję. Zupełnie siebie nie poznaję. Chciałbym cię cały czas całować, dotykać. To chyba jakaś obsesja. Nigdy się tak nie czułem.

- Ja też nie. Ale wiesz co?

- Hmmm.

- Uwielbiam się tak czuć.

Sasuke podniósł się i wziął piżamę blondyna. Założył na niego koszulkę i zajął się spodniami.

- Sasuke…

- Nie martw się. Nic nie zrobię, tylko cię przebiorę. W końcu jesteś chory.

- Nie martwię się.

Kiedy Naruto był już przebrany, Sasuke położył się ponownie koło chłopaka.

- Sasuke idź dzisiaj spać do domu?

- Przeszkadzam ci?

- Dobrze wiesz, że nie. – zanurzył palce w czarnych kosmykach i zaczął głaskać go po głowie. – Ale ty też musisz odpocząć.

- No dobrze. – odsunął się od ukochanego. – Ale będę tu z samego rana.

- Dobrze. – na twarzy blondyna zagościł szeroki uśmiech.

- No to lecę. Jakby co to będę pod telefonem. – wstał z łóżka.

- Sasuke nie zapomniałeś o czymś?

- Nie. – nachylił się nad chłopakiem i pocałował.

Naruto zarzucił rękę na jego szyję i przyciągnął go bliżej. Rozchylił usta, z czego skorzystał brunet wdzierając się językiem do jego gorącego i namiętnego wnętrza. Uzumaki ssał i muskał swoim językiem jego. Po chwili oderwali się od siebie łapiąc łapczywie powietrze.

- Teraz możesz już iść. – powiedział rozmarzonym tonem Naruto.

- Teraz bym chętnie został. – powiedział smutno.

Nagle na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- O co chodzi? – zapytał Naruto widząc przebiegły uśmieszek na twarzy bruneta.

- Sprawa z Sakurą już jest rozwiązana. Wiesz co to oznacza?

- Eeee. Nie. – skłamał blondyn.

- Ależ bardzo dobrze wiesz. Jak wyjdziesz ze szpitala to doprowadzę cię do takiej rozkoszy, że aż będziesz krzyczał i prosił o więcej. Chcesz wiedzieć co ci zrobię? – powiedział uwodzicielskim tonem.

- Sasuke idź już.

- No dobra, dobra. Powiem ci kiedy indziej, bo jeszcze przeze mnie nie będziesz spał całą noc. – pocałował go w usta i zaczął podchodzić do drzwi. – Jakbyś chciał pogadać, to zadzwoń do mnie. Nawet w środku nocy. – otworzył drzwi i jeszcze na chwilę się odwrócił. – Kocham cię.

- Ja ciebie też kocham. Do jutra wariacie.

- Pa.