Rozdział 61

Rozdział 61

Przeraźliwy dźwięk telefonu obudził poobijanego blondyna. Spojrzał na zegar wiszący na ścianie. Godzina 8 rano, w sobotę na pewno nie była odpowiednim momentem na pobudkę. Skrzywił się i odebrał telefon.

- Naruto kochanie! – zapiszczała kobieta. – Jak się czujesz? Boli cię głowa, albo ręka? Mam nadzieje, że masz dobrą opiekę? Karmią cię tam? Tak się o ciebie martwię.

- Cześć mamo.

- No witaj kochanie. Cudownie jest usłyszeć twój głosik kochanie. Ależ się za tobą stęskniłam. No to opowiadaj. Jak się czujesz?

- Mamo wszystko jest w porządku.

- Jiraiya powiedział mi, że Sasuke się z kim pobił, a ty próbowałeś ich rozdzielić. Mam nadzieję, że to nie ty byłeś tym chłopcem z którym się bił Sasuke. Jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności ty leżysz w szpitalu, a on ma się dobrze.

- Mamo przecież ci obiecałem, że nie będę się bił z Sasuke. To był po prostu nieszczęśliwy wypadek. Lepiej opowiedz mi co u was? Dobrze się bawicie z Fugaku?

- Ach kochanie. Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa. Jestem po prostu w siódmym niebie. Fugaku jest cudowny.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwa.

- Może jednak powinniśmy przyjechać wcześniej?

- Nie mamo. Nie ma takiej potrzeby. Nie psujcie sobie podróży poślubnej.

- Ach Naruto Paryż jest przecudowny. Spodobało by ci się tutaj. Wszystko jest takie romantyczne, jakby wyjęte z jakiegoś romansu.

Naruto słuchał radosnej paplaniny matki i nawet nie zauważył, że ktoś do niego przyszedł. Sasuke widząc uśmiechniętego od ucha do ucha chłopaka, postanowił go troszkę dłużej poobserwować. Wszedł cicho do pomieszczenia i usiadł na krześle w kącie. Patrzył na błyszczące ze szczęście niebieskie tęczówki i szeroki uśmiech. Kąciki jego ust mino wolnie przesunęły się ku górze. Kushina nie dawała dojść synowi do głosu, ale najwyraźniej mu to nie przeszkadzało.

- Dobrze, że istnieje osoba, która jest w stanie go przegadać. – pomyślał i uśmiechnął się szerzej.

Tej nocy Sasuke nie mógł zasnąć. Poniekąd dlatego, że nie było koło niego ukochanego chłopaka, a także dlatego, że zebrało mu się na rozmyślania. Myślał o tym co ostatnio wydarzyło się w jego życiu. Jak bardzo, w ciągu zaledwie 4 tygodni, jego życie się zmieniło. Nie był już tym samym człowiekiem. Chłodnym, obojętnym, zamkniętym w sobie. Teraz częściej się uśmiechał i nawet mu się to podobało. Z serca zniknął dziwny ciężar, który zawsze nosił. Cały świat widział inaczej. Wszystko wydawało mu się piękne, wyjątkowe. A najbardziej pewna osoba, która była główną przyczyną tej zmiany. Nagle poczuł na swoich kolanach ciężar i słodkie usta na swoich. Ocknął się z zamyślenia, przymknął oczy i oddał się przesłodkiej rozkoszy, jaką dawały delikatne usta.

- Tęskniłem za tobą. – wyszeptał Naruto opierając się czołem o jego czoło i patrząc prosto w atramentowe spojówki. – Nawet nie zauważyłem, kiedy wszedłeś kotku. – zaśmiał się cicho.

- Nie przestaniesz z tym kotkiem, prawda?

- Nie. Podoba mi się to przezwisko. Idealnie do ciebie pasuje, zwłaszcza jak jesteśmy w łóżku. Zamiast jęczeć mruczysz tak przesłodko, że doprowadza mnie to do szału.

- Naruto ty chyba się jeszcze do końca nie obudziłeś.

- Jestem obudzony i to bardzo. Nic na to nie poradzę, że jak widzę twój zniewalający uśmiech, to tracę nad sobą panowanie. O czym tak intensywnie myślałeś przed chwilą?

- O tobie. Zawsze o tobie myślę.

- Wariat z ciebie.

- Z ciebie też.

Naruto podniósł się z kolan kochanka, a niezadowolony Uchiha pociągnął go z powrotem.

- Sasuke za chwilę będzie obchód.

- Mmmm. – muskał nosem jego szyję.

- Sasuke… potem… dobrze…

- No dobrze, ale nie myśl, że ci odpuszczę.

Uzumaki wskoczył do łóżka w ostatnim momencie.

- Dzień dobry Naruto. – uśmiechnął się mężczyzna.

- Dzień dobry doktorze Sunoshi. – odwzajemnił uśmiech.

- Dzień dobry. – odezwał się Sasuke.

- No to zobaczmy co my tu mamy. – spojrzał w kartę pacjenta. Potem podszedł do blondyna, zaświecił latarką w oczy, poklepał młoteczkiem w kolano. – Boli cię głowa?

- Nie.

- A masz zawroty jak wstajesz?

- Nie.

- A ręka boli?

- Troszeczkę, ale idze znieść.

- No dobrze. Przepiszę ci coś przeciwbólowego i możesz iść do domu?

- Do domu? Serio? Ale miałem wyjść w poniedziałek.

- Myślę, że nie ma takiej potrzeby. Masz świetne wyniki. Jeśli mi obiecasz, że nie będziesz się przemęczał to cię wypuszczę jeszcze dzisiaj. W poniedziałek możesz się zgłosić po wypis. I oczywiście opuść sobie w poniedziałek pójście do szkoły.

- Ach dziękuję doktorze. – ucieszył się Naruto.

- Uważaj na siebie i pozdrów Kushinę.

- Oczywiście.

- Do widzenia.

- Do widzenia doktorze.

- Sasuke słyszałeś? Mogę dzisiaj wyjść.

- Cieszę się. W nocy mi bardzo ciebie brakowało. Czułem się taki samotny. Będziesz musiał mi to jakoś wynagrodzić. – powiedział uwodzicielsko pochylając się nad nim i całując czule w usta.

- A ty zawsze o jednym.

- To twoja wina. Jesteś za bardzo seksowny. – musnął wargami jego szyję. – Pomóc ci się przebrać?

- No chyba żartujesz? Jesteś tak napalony, że nie umiałbyś trzymać rąk przy sobie. Jak Boga kocham, nie znam większego zboczeńca od ciebie.

- A ja znam i mam go właśnie przed sobą.

- Phi. Wyjdź stąd. Daj mi się przebrać.

- Oki. Zadzwonię po Itachiego, żeby przyjechał po nas. – wyszedł z pokoju.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Naruto pewnie jesteś bardzo głodny? – odezwał się Itachi. – Może pójdziemy coś zejść?

- Mam ochotę na ramen. – krzyknął radośnie.

- No to jedziemy na ramen.

Sasuke westchnął głośno.

- A może zjemy coś w domu?

- A umiesz gotować? – zapytał Itachi.

- Są przecież zrazy.

- Już nie.

- Co?! Zjadłeś wszystkie? Ty to masz spust. – wkurzył się młodszy.

- Naruto nie może gotować z ręką w gipsie, wiec musimy coś zjeść na mieście.

- Mogę coś ugotować, w końcu mam jeszcze drugą. – zaśmiał się blondasek.

- Już nie możecie się doczekać, kiedy będziecie w domu, w waszym pokoju, w waszym łóżeczku, pod kołderką, albo i nie. I będzie robić bardzo nieprzyzwoite rzeczy. – zaśmiał się Itachi.

- ZAMKNIJ SIĘ DEBILU! – wrzasną Sasuke.

- Hehe. Widzę, że oddałem strzał w dziesiątkę.

- PRZYMKNIJ SIĘ! WKURZASZ MNIE! – Naruto zaczął się głośno śmiać. – A tobie co tak wesoło, Młocie?

- Itachi cieszę się, że wróciłeś. – poklepał starszego Uchihę po ramieniu.

- Ach Naruś. Przynajmniej ty się cieszysz, że wróciłem. – udawał, że płacze.

- Banda debili. – skomentował po nosem młodszy.

- No to co robimy najazd na budkę z ramenem? – zawołał wesoło Itachi.

- Tak jest! – zawtórował mu Naruto. – Prawie zapomniałem. Muszę zadzwonić do Jiraiyi i powiedzieć mu, że już wyszedłem.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Aaaaa. Ależ się obżarłem. – poklepał się po brzuchu Naruto rozsiadając się wygodnie na skórzanej kanapie. – Nie mogę się ruszać.

- Też bym nie mógł, jakbym zjadł 6 porcji ramenu. – skomentował Sasuke.

- Człowieku! Od czwartku nie miałem nic w ustach, poza wodą, ale to się nie liczy.

- Sasu mówiłeś coś o moim spuście. Hehe Naruto mnie bije na łopatki. – zaśmiał się Itachi. – Wiesz Naru świetnie gotujesz. Będzie z ciebie dobra żona, eee to znaczy mąż. – zaczął się jeszcze głośniej śmiać kiedy zobaczył zarumienione policzki blondyna.

- ZAMKNIJ SIĘ IDIOTO! ZNOWU ZACZYNASZ MNIE WKURZAĆ!

- No proszę, proszę. Co to za niespodzianka. – za plecami Sasuke rozległ się znajomy głos.

- Karin?! – ucieszył się na widok przyjaciółki, wstał i pocałował ją w policzek.

- Mogę się do was przysiąść?

- Jasne.

Dziewczyna usiadła koło Itachiego.

- Co tam u ciebie maleńka. Dawno się nie widzieliśmy. A gdzie masz swoją dziewczynę? – zapytał Itachi.

- Saori jest w pracy. A ja wyszłam na zakupy. Naruto co ci się stało? – przestraszyła się.

- Ach to. – podniósł rękę w gipsie. – A malutki wypadek.

- Wypadek? – spojrzała pytająco na Sasuke.

- To nie ja mu to zrobiłem.

- A czy ja coś mówię? – zaśmiała się Karin. – Lepiej powiedzcie co u was słychać? Dawno już się nie widzieliśmy. Miałam do ciebie zadzwonić, ale miałam tyle obowiązków. Wyleciało mi z głowy.

- Spoko. – uśmiechnął się młodszy Uchiha.

- Widzę, że jesteś szczęśliwy. Czyli między wami wszystko dobrze?

- Więcej niż dobrze. – uśmiech nie schodził brunetowi z twarzy.

- To się bardzo cieszę. Wiedziałam, że wszystko się ułoży. Trzeba słuchać starszej przyjaciółki. – uśmiechnęła się serdecznie. – Dobrze, że tu wszyscy jesteście, mam wam coś ważnego do powiedzenia.

- Co się stało? – przestraszył się Sasuke.

- To nic strasznego. Żenię się.

- Co? – zakrztusił się Sasuke. – Jak to?

- Saori to moja druga połówka. Im więcej o tym myślę, tym bardziej się utwierdzam w tym przekonaniu. Kocham ją z całego serce, a ona czuje to samo do mnie. Dlatego postanowiłyśmy wziąć ślub. No i oczywiście zapraszam was na niego. Sasuke chciałbym żebyś był moim świadkiem. Zgodzisz się?

- No pewnie. Moje gratulacje. – złapał przyjaciółkę za rękę.

- To jest bardzo spontaniczna decyzja. Ślub będzie w sobotę.

- Tak szybko? – zdziwił się Naruto.

- A po co czekać dłużej. Na ślub przyjdą tylko najbliższe osoby.

- Więc my… - zaczął Sasuke.

- Nie wyobrażam sobie ślubu bez ciebie. Jesteś moim najlepszym przyjacielem.

- A ja też mogę przyjść? – zapytał Itachi.

- Tak. Zabierz Sasiroego i Deidarę. Będzie zabawnie. Po ślubie idziemy na imprezę. Będzie to zamknięta impreza więc się nie krępujcie z okazywaniem swoich uczuć. – zwróciła się do Sasuke i Naruto. – A tak poza tym większość gości to lesbijki albo geje.

- Widzę, że się kroi homoseksualne party. – zaśmiał się Itachi.

- Będzie parę osób hetero. Zobaczycie będzie fajnie. No dobra to ja lecę. Muszę sobie kupić jakąś kieckę. Ej! A może mi pomożecie, co? Sasuke ty masz dobry gust, na pewno mi dobrze doradzisz.

- Nie znam się na sukniach ślubnych.

- No ty chyba na głowę upadłeś. A czy ja powiedział coś o sukni ślubnej? Nie będę paradowała w rozkloszowanej, śnieżnobiałej sukni do ziemi. To nie w moim stylu.

- No tak racja. Ale widzisz Naruto wyszedł dzisiaj ze szpitala i…

- Nic mi nie jest. Pomożemy ci. – uśmiechnął się blondyn.

- Prawdziwe z was anioły. Sama nie dałabym rady. No to chodźmy. – wzięła Sasuke i Naruto pod rękę i zaczęła się oddalać do wyjścia.

- Ej! A kto za to wszystko zapłaci! – zawołał Itachi.

- Zapłać! – powiedział Karin.

- Eeee. Zbankrutuję. – zapłakał Itachi, westchnął i poszedł zapłacić. - Ej! Poczekajcie na mnie!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

- Jeny jestem wykończony. – powiedział Naruto kładąc się na łóżku. – Nie wiem skąd kobiety biorą tyle energii na zakupy. Można umrzeć ze zmęczenia. W pewnym momencie przestałem liczyć w ilu sklepach już byliśmy.

- Hehe. To jeszcze nic. Nie było z nami Saori. Gdyby była to byśmy chodzili po sklepach do wieczora. Raz mnie tak wkręciły, na następny dzień nie czułem nóg. To było gorsze od treningu. – położył się obok.

Naruto odwrócił się przodem do chłopaka i przyglądał się mu uważnie.

- O co chodzi? – Sasuke również się do niego odwrócił. – Źle się czujesz?

- Czuję się cudownie. – uśmiechnął się lekko i dotknął jego policzka. – Tylko tak sobie pomyślałem… A z reszta nieważne. – położył się na plecach.

- Dokończ. Co sobie pomyślałeś?

- Nic. To głupie. Nieważne.

- Gadaj Młocie. – Uchiha usiadł na jego biodrach, złapał za rękę, którą ułożył nad głową blondyna. – No czekam.

- To naprawdę nic ważnego.

- Naruto?

- No bo… ja… tego… e…

- Nie jąkaj się, tylko gadaj.

- No bo ja pomyślałem, że ty… no wiesz.

- Nie wiem. Kompletnie cię nie rozumiem, Młocie.

- Pomyślałem, że ty jesteś moją drugą połówką. – powiedział cicho i odwrócił w bok zarumienioną twarzyczkę.

Sasuke patrzył się w szoku na chłopaka i układał w głowie sens jego słów.

- Naruto czy to były oświadczyny?

- Nie. Ja tylko… - złapał bruneta za szyję i przyciągnął do ciebie gwałtownie. Zaskoczony Uchiha stracił równowagę i opadł całym ciężarem na ciało ukochanego. – Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. A jak pomyślę, że będziemy musieli powiedzieć o wszystkim rodzicom, a oni tego nie zaakceptują. Rozdzielą nas. Boję się nawet o tym myśleć. – zaczął płakać.

- Już dobrze. Nie płacz. Nikomu nie pozwolę nas rozdzielić. Pewnie jesteś zmęczony? Lekarz mówił żebyś się nie przemęczał.

- Może troszeczkę. – ziewnął.

Sasuke zszedł z niego i położył się obok.

- Chcesz się wykąpać?

- A pomożesz mi? – uśmiechnął się lekko blondyn.

- Ty demonie w anielskim ciele. – skomentował. – I jak ja mam się przy tobie powstrzymywać, co?

- A kto mówi, że masz się powstrzymywać?

- Naruto…

- Tak kotku?

- Ty naprawdę nie masz zamiaru przestać z tym kotkiem.

- Dlaczego ci się to nie podoba?

- Daj spokój. Robisz to, żeby mi dokuczyć.

- Hehe. Jak zawsze.

- Ty cholerny Młocie.

Naruto przysunął się bliżej i położył głowę na piersi bruneta. Jego głowa podnosiła się w rytm oddechów chłopaka. Wsłuchiwał się w bicie jego serca. Uchiha głaskał go delikatnie po głowie. Naruto zamknął oczy i po chwili zapadł w spokojny sen.