Rozdział 4

Rozdział 4

Sasuke wyszedł z domu trzaskając drzwiami. Jeszcze chyba nigdy nie był tak wściekły. On i ten popieprzony Młot w jednym pokoju. Toż to będzie wojna domowa. Ale zdał sobie sprawę z tego, że musi się z tym pogodzić. Nic nie może zrobić. Podszedł do drzewa sakury i z całej siły uderzył w drzewo. To nie był dobry pomysł, ponieważ zaraz przeszył go ostry ból, a ręka zaczęła krwawić.

- I co ty wyprawiasz głupi Draniu?

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Naruto stał na balkonie i obserwował bruneta, który chodził w tę i z powrotem po ogródku. Westchnął. Wiedział co musi zrobić i bardzo, ale to bardzo mu się to nie podobało. Ale czego się nie robi dla ukochanej matki. Jeszcze raz westchnął i wyszedł z pokoju. Zszedł na parter i podążył do ogrodu. Kiedy zbliżał się do Sasuke ten uderzył pięścią w drzewo. Natychmiast zaczęła lecieć mu krew.

- I co ty wyprawiasz głupi Draniu?

Brunet odwrócił się i posłał mu wściekłe spojrzenie. Jednak blondyn za bardzo się tym nie przejął. Podszedł do niego i chwycił go za krwawiącą rękę. Zaczął ją delikatnie dotykać.

- Co ty wyprawiasz idioto!? – Uchiha chciał wyrwać rękę.

- To ty jesteś tutaj największym idiotą. – Naruto mówił nadzwyczaj spokojnie. – Na szczęście nie masz jej złamanej. Jest tylko mocno stłuczona.

- A ty niby skąd to wiesz Młocie? – głos Sasuke był troszkę spokojniejszy.

- Zapomniałeś kim jest moja mama? Czasami czytam jej medyczne książki. – Naruto spojrzał prosto w czarne oczy. – Czy tak powinien zachowywać się kapitan drużyny koszykarskiej? Za tydzień zaczynają się rozgrywki między szkolne. Mogłeś złamać sobie rękę. Jak wtedy mógłbyś kierować drużyną? A z resztą straciłaby ona swojego najlepszego gracza.

Sasuke otworzył oczy ze zdumienia.

- Czy ty właśnie powiedziałeś, że jestem najlepszy?

- W kosza, tak. Za to ja w siatkę. – i uśmiechnął się do niego. – Chodź trzeba się tobą zająć, bo jeszcze wda się zakażenie.

Blondyn zaciągnął Uchihę do łazienki, która znajdowała się koło kuchni. Poszperał w szafce i znalazł apteczkę. Uśmiechnął się. Mama zawsze miała apteczkę w łazience i kuchni. Odkręcił buteleczkę z wodą utlenioną, ustawił zakrwawioną rękę bruneta nad zlewem.

- Może zaboleć. – powiedział i zaczął wylewać płyn prosto na ranę.

Sasuke odruchowo chciał cofnąć rękę, ale okazało się, że blondyn mocno go trzyma. Kiedy rana była już czysta, zaczął smarować ją jakąś maścią.

- Co to jest?

- Trucizna. – i zaśmiał się. – A tak na poważnie to maść na stłuczenia. Sprawi, że rana szybciej się zagoi, a siniak będzie mniejszy.

Naruto delikatnie masował dłoń bruneta. Ten musiał przyznać, że było to bardzo przyjemne. Maść miała w sobie aloes, więc wspaniale chłodziła i sprawiała, że chłopak nie czuł już bólu. Był zaskoczony zachowaniem rywala. Obserwował go cały czas. Uzumaki chwycił bandaż i zaczął zawijać nim rękę.

- No gotowe.

- Eee… Dzięki.

- Słuchaj Sasuke. Musimy pogadać. – podniósł na niego swoje wielkie, błękitne jak ocean oczy.

- Piękne. – pomyślał i zaraz skarcił się za takie myśli. – Jak w ogóle coś takiego mogło przyjść mi go głowy? O czym młotku?

- O tej całej sytuacji. Będę z tobą szczery. Zależy mi na tym, żeby moja mama była szczęśliwa. Jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem. Z tego co widzę twój tata też jest bardzo szczęśliwy. Nie zakłócajmy ich szczęścia naszymi kłótniami.

- Co ty próbujesz mi powiedzieć?

- Czy naprawdę jesteś taki głupi? – wściekł się.

- Ja ci dam zaraz głupi! – wrzasnął brunet.

- No dobra! Uspokój się! Chodzi mi o to, żebyśmy się nie kłócili przy rodzicach.

- I mamy udawać kochających się braci?

- E tam od razu kochających.

- Naruto. – teraz to Uchiha popatrzył głęboko w jego oczy. – Czy ty wyobrażasz sobie nas w jednym pokoju?

- Wiesz jakoś nie bardzo.

- No właśnie.

- Ale i tak nic na to nie poradzimy. Spróbujmy powstrzymywać się przy rodzicach. Z resztą nie lubię jak twój tata krzyczy. Jest wtedy taki przerażający.

- Taaa. Masz rację. Też tego nie lubię. – westchnął. – No dobra możemy spróbować.

- To fajnie. – ucieszył się blondyn i posłał chłopakowi swój najpiękniejszy uśmiech.

W tym momencie Uchihę zatkało. Stwierdził, że jeszcze nigdy nie widział tak pięknego uśmiechu, nawet u dziewczyny. Mimo wolnie jego usta również rozszerzyły się w szczerym uśmiechu. Tak uśmiechniętych i wpatrujących w siebie chłopców znalazła pani Uzumaki.